കണ്ണുനീര്‍ - കവിത
പ്രഭാതം വിരിയും
പൂവിതളില്‍
നിന്‍ മനം ഞാന്‍
കാണുന്നു കണ്മണി ...
നിനക്കായ് ഞാനിതാ
എന്‍ ഹൃദയം ...
ചോരയില്‍ വളമിട്ടു
പുഷ്ടിപ്പെടുത്തി ...
നിന്‍ കണ്ണുനീര്‍
എന്‍ മാറില്‍ വീണുടയും ..
നിന്‍ വേദന
എന്നില്‍ അലിയും...
നിന്‍
മുറിവ് എന്‍ മനം കീറും...
ഉണ്ണീ നീ യാണ്
എന്‍ മനം..
ഞാന്‍ നിന്റെ
അമ്മയാനുണ്ണി ...
എന്‍ പേര് നീ
മറക്കില്ലൊരിക്കലും....
ഞാനാണ്‌ ഭൂമി
ദേവി സകല ചാരാ -
ചരങ്ങളും എന്നില്‍
അലിയുന്നു.
ഉപ്പു രസം
മുറ്റുമീ കണ്ണുനീരിന്‍ സ്ഫടിക –
പ്രഭയില്‍ സൂരി
രശ്മികള്‍ ഏറ്റു വണങ്ങിടുന്നു ...
ഉണ്ണീ നീ
വിലാപം ഞാന്‍ കേള്‍ക്കുന്നു നിന്‍
മനം
പൊട്ടുന്നൂ ഞാന്‍ അറിയുന്നൂ ..
എന്‍ മാറ് പിളര്‍ക്കെ
പാറകള്‍ പൊട്ടിയപ്പോള്‍
എന്നെ നിങ്ങള്‍
പിച്ചി ചീന്തിയപ്പോള്‍ ..
പാതാളം കണക്കെ കുഴിച്ചു മുന്നേറി എന്നിലെ
ജീവജലം നിങ്ങള്‍ വ്യഭിച്ചരിച്ചപ്പോള്‍
തല്ക്കാല ദാഹ
ശമനത്തിനായ്
സകലതും മറന്നൂ
നിങ്ങള്‍ എന്‍റെ ..
ശാഖയാം അമ്മ
പെങ്ങന്മാരെ ഉപയോഗിച്ചൂ ..
കാമ ദാഹത്തിനായ്
ജീവിതം കളഞ്ഞു പോയി ജയിലില്‍ ...
എന്‍ വയറു
വിശന്നു കരിഞ്ഞപ്പോള്‍ ....
ഉണ്ണീ നീ എവിടെ
യായിരുന്നു..
എന്‍ ദേഹം
ച്ചുട്ടുപോള്ളിയപ്പോള്‍ ...
ഉണ്ണീ നീ എവിടെ
യായിരുന്നു....
എന്‍ മരണ
കിടക്കയില്‍ നിന്നെ കണ്ടില്ലല്ലോ ...
ആത്മ ദാഹ വേദന
പിടച്ചിലില്‍
രക്ത തുള്ളികള്‍
ഇറ്റിറ്റു വീണു
കൈ കാലുകള്‍
ഇട്ടടിച്ചു വിറച്ചൂ
ഒരു തുള്ളി
വെള്ളം ദാഹിച്ചു ഞാന്‍ ..
എന്‍ കണ്ണ്
നിന്നെ തേടി പരതി ....
എന്‍ ഹൃദയം
നിനക്കായ് കേണു
മരണ ക്കിടക്കയില്‍
ഞാന്‍
ഉണ്ണീ നിന്‍
സാമിപ്യം ഈ അമ്മക്ക് ....
ഈ നേരത്തു
കിട്ടുമെങ്കില്‍ മോനേ ....
നിന്‍
ജീവിതയുസ്സിന് എന്‍ കരങ്ങള്‍ ....
കൂടെയുണ്ടാകും
നിന്‍ ജീവിതം വിടരട്ടെ....
ബിനു മായപ്പള്ളില്‍
No comments:
Post a Comment